Friday, March 16, 2012

Ελπίδα ή απόγνωση;

Πολλές φορές με εκπλήσσει και ταυτόχρονα με τρομοκρατεί το πόσο εύκολα περνάει κάποιος από την ελπίδα στην απόγνωση. Γεννιόμαστε και οι μοίρες μοιράζουν τα δώρα τους. Άλλοι παίρνουν περισσότερα, άλλοι λιγότερα. Άλλοι δηλώνουν σώφρονες και άλλοι χάνονται στην ανυπαρξία. Άλλοι  μιλούν με την καρδιά και άλλοι παλεύουν με τις φωνές των μυαλών τους. Κι όταν έρχεται το σκοτάδι, ζωντανεύουν και ζουν μηχανικά. Χωρίς κανόνες και πρέπει και χωρίς καμία μα καμία λογική. Κι όμως υπάρχουν. Είναι ο φίλος μας, ο συγγενής μας, ο γείτονάς μας. Έτσι κι εκείνος, με μια διαλυμένη προσωπικότητα και μια άκακη φυσιογνωμία που μόνο οίκτο μπορεί να προκαλέσει, τον είδα ολόγυμνο μες το κρύο να περιφέρεται στη γειτονιά και να μαζεύει σκουπίδια, ξεχωρίζοντας αυτά της ανακύκλωσης από τα κοινά σκουπίδια, φωνάζοντας "ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΛΕΦΤΕΣ" και βρίζοντας το σύστημα. Οι λίγοι περαστικοί σάστιζαν στη θέα του και συνέχιζαν τον δρόμο τους. Κάποιος κατέβηκε από το αμάξι του, λέγοντας του πως είναι ηλίθιος, ρωτώντας ποιός είναι ο λογικός και ποιός ο τρελλός. Ήσυχα ανέβηκε στο σπίτι του κι εγώ έμεινα να σκέφτομαι αν αυτό είναι σημάδι των καιρών ή απλά έτσι συμβαίνει. Ξαφνικά ήθελα να ανασάνω καθαρό αέρα γιατί πνίγηκα από την ασχήμια και τη βρωμιά της πόλης. Κι αναρωτήθηκα αν αυτή η πόλη μπορεί πια να μεγαλώσει υγιή παιδιά ή αν θα τα τρώει λίγο λίγο. Μακάρι να μπορούσα να έπαιρνα όλη την οικογένεια μαζί μου, στον αγαπημένο μου πλέον προορισμό, το Πήλιο... 
Μακάρι μια μέρα να μπορέσουμε να πάρουμε την απόφαση.
Είναι κάποιες εικόνες που αν είχα επιλογή θα διάλεγα να μην τις έβλεπα ποτέ. Άραγε έχω τη δύναμη να αλλάξω τον κόσμο μου; 
Ελπίδα ή απόγνωση λοιπόν;
Καλό σας βράδυ! 
Για τον Μ.


5 comments:

  1. Στιγμιαία απόγνωση, αναπόφευκτο! Αλλά ελπίδα για πάντα, είναι το μόνο που μας μένει, από το οποίο αντλούμε δύναμη και συνεχίζουμε... Και λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος - με το μυαλό πάντα στο κεφάλι!!!! - κάτι θα καταφέρουμε ν'αλλάξουμε! Έτσι λέω...

    ReplyDelete
  2. τι να πω !!η αναρτηση σου με συγκλονισε !!!ποσο αισιοδοξος μπορεις να εισαι μπροστα σε τετοια περιστατικα τα οποια δυστυχως πληθαινουν καθε μερα που περναει??αυτη η χωρα τρωει τα παιδια της!!

    ReplyDelete
  3. Όχι άλλη προδοσία στην ελπίδα! Αυτή δεν μας πρόδωσε ποτέ...Η στροφή στο Πήλιο σαφώς είναι μια αλλαγή με ανεβασμένη ποιότητα ζωής! πόσο όμως αυτό είναι εφικτό αν έχεις παιδιά? Είμαι ακριβώς στο ίδιο σημείο και σκέψου πως αύριο θα πάω να δω ένα σπίτι σε ένα χωριό που αν μας αρέσει μάλλον ....θα....αλλάξουμε τη ζωή μας....Εγώ πώς θα αποχωριστώ τη Θεσσαλονίκη μου και τον Αη Δημήτρη μου!
    Πολύ πίκρα!

    ReplyDelete
  4. Jenny ποιός ξέρει τι είναι καλό και τι κακό για τα παιδιά μας; Ίσως πρέπει να απλοποιήσουμε τα θέλω μας! Εγώ σου εύχομαι να την πάρετε την απόφαση. Σίγουρα θα είναι για καλό...

    ReplyDelete
  5. Πόσο περίεργη είναι η ζωή μας.
    Μέσα σε μία στιγμή ένα κλικ στον εγκέφαλο μπορεί να σε οδηγήσει σε πράξεις που πριν πέντε λεπτά να θεωρείς πως δε θα έκανες ποτε...
    Απόγνωση, απελπισία, τρέλα..
    Γι αυτό ας ευχόμαστε μόνο υγεία, σωματική και ψυχική!

    Έχω και εγώ ένα βραβείο για σένα
    http://rooflab.blogspot.com/2012/03/8-blogs.html
    Φιλιά πολλά!

    ReplyDelete

όμορφα λογάκια