Δε βαριέσαι αδελφέ!

Ναι βρε κορίτσια, έχω σκυλοβαρεθεί τη ζωή μου. Βαριέμαι να σκουπίζω, σφουγγαρίζω, σιδερώνω κ.λ.π. και την επόμενη ώρα να βλέπω πως πάλι πρέπει να σκουπίσω, σφουγγαρίσω, σιδερώσω κ.λ.π. Ευτυχώς που έχω οικογένεια γιατί αλλιώς σίγουρα θα είχα πεινάσει, καθώς ούτε η μαγειρική είναι το φόρτε μου παρόλο που ο Γιάννης λέει ότι μαγειρεύω ωραία! Ελπίζω να είναι η περίοδος ζαβή και όχι εγώ. Θα ήταν ωραία να πήγαινα ένα ταξίδι, έστω Σαββατοκύριακο, και η Πάρνηθα δε με χαλάει, όλο και κάποιο motel θα υπάρχει εκεί πάνω. Μόνη μου, με παρέα... Σίγουρα χωρίς παιδιά. Όμως στην προοπτική ότι αυτό δεν έρχεται σύντομα, παθαίνω νευρικό κλονισμό.

Χαμένη από τις αναρτήσεις αλλά παρούσα στα σπιτάκια σας για να παίρνω κουράγιο.

Πόσα βράδια είπα "θα βάλω τα παιδιά για ύπνο και βουρ για πλέξιμο". Ναι καλά... πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο ... του πονεί, με το συμπάθιο κιόλας! Αλλά μετά από όλη την ταλαίπωρη μέρα και αφού πια στο σπίτι κυριαρχούσε περίπου η απόλυτη ησυχία, ακουμπούσα στον καναπέ και τέλος! Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι η μόνη! Σίγουρα κάποιο κοριτσάκι από εσάς θα έχει περάσει τα ίδια. Ε ε ! με το χέρι στην καρδιά για πείτε!

Ανασκουμπώθηκα λοιπόν εχτές και κατάφερα επιτέλους να τελειώσω αυτά τα έρμα παπουτσάκια.

Λένε (και το πιστεύω) πως η ζωή αρχίζει στα σαράντα. Έχω δηλαδή ακόμα επτά χρόνια φαγούρα. Τουλάχιστον εύχομαι σε αυτά τα χρόνια να έχω κάνει την προθέρμανσή μου!

Καλό σας βράδυ.