Saturday, February 11, 2012

Μια απάντηση για την Ευδοκία

Εδώ και μέρες έχω μικρές διαφωνίες με την παιδική μου φίλη την Ευδοκία. Εκείνη από την πλευρά της, έντονα αγανακτισμένη και θυμωμένη, άνεργη με αβέβαιο μέλλον. Εγώ από την άλλη, περισσότερο διαλλακτική, μεγαλώνω δυο παιδιά, ωστόσο άνεργη κι εγώ και πολύ οργισμένη. Εκείνη ακολουθεί σχεδόν όλες τις πορείες και τα συλλαλητήρια. Εγώ... δεν παρακολουθώ ούτε καν ειδήσεις. Δεν ακολουθώ καμιά πορεία και κανένα συλλαλητήριο! Γιατί;
Μέχρι τα 17 μου και λίγο αργότερα που έπιασα την πρώτη μου δουλειά, θεωρούσα πως μάλλον δεν έπρεπε να παλέψω για τίποτα στη ζωή μου. Γιατί είχα δυο γονείς πολύ υποστηρικτικούς, αρκετά προστατευτικούς, που με είχαν βάλει να κάθομαι σε ένα ροζ συννεφάκι και σκεφτόμουν πως δεν θα γινόταν ποτέ γκρι. Δεν ήμασταν πλούσιοι, όμως φρόντιζαν να μη μας λείπει τίποτα και να μη μας "σκοτίζουν" με τα προβλήματα της εποχής. Έτσι μεγάλωσα και νομίζω και πολλά άλλα παιδιά της γενιάς μου. Λέγαμε "να είμαστε καλά κι ας πεθάνουν χίλια αρνιά". Και γίναμε "παρτάκηδες", νωχελικοί, αδιάφοροι και με τα χρόνια, ό,τι κι αν μας σέρβιραν το καταπίναμε αμάσητο. Κανένας Έλληνας δεν βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τα άπειρα σκάνδαλα. Από τη φούσκα του Χρηματιστηρίου το 1999 μέχρι τις υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών το 2006. Από τις συμμετοχές σπουδαίων (υποτίθεται) προσώπων σε offshore εταιρίες μέχρι το σκάνδαλο siemens. Από τη μονή Βατοπεδίου μέχρι τις δωρεές για τους πυρόπληκτους της Ηλείας που έβγαλαν φτερά και προσγειώθηκαν στις τσέπες... ποιος ξέρει ποιών, και να μην ξεχάσω και την Ολυμπιάδα του 2004, που κατασπαταλήθηκαν ένα κάρο λεφτά για ένα καλό μεθύσι που όμως την επόμενη μέρα άφησε κι έναν γερό πονοκέφαλο. Αφού αποδειχθήκαμε ανίκανοι να αξιοποιήσουμε τουλάχιστον αυτά που φτιάξαμε. Και πόσα άλλα. Όμως τι μας ένοιαζε; Είχαμε το μισθό μας, τις πιστωτικές μας κάρτες, παίρναμε διακοποδάνεια και γιορτοδάνεια, αγοράζαμε πανάκριβα αμάξια και ξοδεύαμε σαν ξυπόλητοι Ωνάσηδες. Και καμιά φορά, αν μας πολυπιέζανε κάναμε και απεργίες. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς δε με πηγαίνανε στη δουλειά μου, οι γιατροί δε με κούραραν κι ας πέθαινα, οι οδοκαθαριστές άφηναν τα σκουπίδια να φτάνουν στο μπαλκόνι μου, η αστυνομία με σάπιζε στο ξύλο, για ποιο λόγο και με ποιο σκοπό; Να τρομοκρατήσουν τις κυβερνήσεις ή το λαό;
Τελικά όλοι μας γίναμε διεφθαρμένοι. Άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Όλοι μας όμως είχαμε μερίδιο ευθύνης. Και ξαφνικά, έρχεται το μεγάλο αφεντικό και μας λέει πως ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Και όταν καταλάβαμε πως πρέπει να βάλουμε το χέρι βαθιά, στη δική μας τσέπη για τον λογαριασμό, τότε βγήκαν στους δρόμους οι αγανακτισμένοι ζητώντας... δικαιοσύνη; Κι εδώ έρχεται να ταιριάξει όμορφα η παροιμία, "στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα". Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν και όχι πάντα κατά πως μας βολεύει. Άλλωστε ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;
Έτσι λοιπόν, μετά από όλα αυτά, νομίζω πως δεν έχω καμιά δύναμη σαν πολίτης αυτής της χώρας. Είναι ένα κατεστημένο που δημιουργήθηκε από δέκα - είκοσι ανθρώπους και κινούν τα νήματα σύμφωνα με τα δικά τους γούστα. Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, πλέον ο λαός της δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο. Και λυπάμαι αλλά δεν φταίω εγώ για αυτό. Έτσι μεγαλώσαμε μα εύχομαι να μας γίνει μάθημα κι αυτό το μάθημα να το διδάξουμε στα παιδιά μας, έτσι ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιες παρατυπίες.
Πλέον χάθηκε η εμπιστοσύνη σε κάθε πολιτικό, σε κάθε δημοσιογράφο. Θα ήμασταν ανόητοι αν πιστεύαμε πως υπάρχει ελπίδα διάσωσης από τους πιο διεφθαρμένους των διεφθαρμένων.
Εννοείται, πως δεν πιστεύω ότι θα μας σώσουν οι anonymous. Πάντως θα είχε ενδιαφέρον αν υπήρχε συνέχεια σε όλο αυτό. Ίσως και να μπορούσαν να αφυπνίσουν συνειδήσεις.
Ίσως κάποιοι να μη συμφωνείτε με όλα τα παραπάνω. Η σκέψη όμως είναι ελεύθερη και πλέον είναι η μόνη που δεν χρηματίζεται.
Καλό σας βράδυ! 

6 comments:

  1. καλημερα..μονοι μας βγαλαμε τα ματια μας..και ηρθε πιστευω η ωρα..να πουμε ...ΝΑΙ φταιξαμε..δεν ειναι κακο..αλλα ο Ελληνας εμαθε να τρωει Μαυρο χρημα..και τωρα που ολα τρεχουν..αυτος μενει πισω γι'αυτο δεν τον ακουει κανεις..εχεις απολυτο δικιο..καλο σ.β...πολλα φιλια

    ReplyDelete
  2. ..."να είμαστε εμείς καλά και ας πεθάνουν χίλια αρνιά" Και γίναμε παρτάκηδες....
    Τα λέει όλα!!!!!!
    Καλή εβδομάδα!!!

    ReplyDelete
  3. Tα ειπες ολα!!!Καλο βραδυ!!!

    ReplyDelete
  4. Γλυκιά μου Καλυψώ. Ξεκινώντας να γράψω σχόλιο είδα πως είχα περισσότερα να σου πω από όσα επιτρέπεται να γράψω εδώ . Οπότε το έκανα ανάρτηση και πέρνα αν θες να το διαβάσεις. Είσαι άνθρωπος με περιεχόμενο και μου αρέσει να μιλάω μαζί σου. Πολλά φιλάκια .

    ReplyDelete
  5. τζένη καλησπέρα

    Το μόνο που έχουμε είναι η Ελπίδα για το καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας.
    Και με αυτή την Ελπίδα αγωνιζόμαστε όλοι.

    Σέβομαι τις απόψεις σου και τον λόγο σου.

    Επέτρεψε μου όμως μαζί με την Ελπίδα να προσθέσω και τον Αγώνα.
    Και αυτός γίνεται και μέσω της προσευχής αλλά και πιο πρακτικά..εκεί έξω στο δρόμο.

    σου έυχομαι τα καλύτερα σε σένα και σε όσους αγαπάς...σε όλους που παλεύουμε να μείνουμε όρθιοι

    Ευδοκία :)

    ΥΓ πολύ όμορφα τα εργόχειρα που πόσταρες, είναι παραδοσιακά, το παλιό που αγαπώ

    ReplyDelete
  6. συμφωνω απολυτα μαζι σου σε ολα!!εχεις δικιο με την δικη μας ανοχη φθασαμε τα πραγματα εδω !!απλα εγω πιστευω οτι εστω και τωρα εστω και αργα πρεπει να δηλωσουμε την παρουσια μας και την αρνηση μας σε ολα αυτα που γινονται και που θα συνεχισουν να γινονται αν εμεις τα παρακολουθουμε ως θεατες !και φυσικα πιστευω οτι εκτος απο τις διαμαρτυριες μας η μεγαλη δυναμη μας ειναι η ψηφος μας!

    ReplyDelete

όμορφα λογάκια