Κολιέ με κρυσταλλάκια swarovski

Καλημέρα κορίτσια!!!
Τι ωραία που είναι η ζωή όταν σου παρουσιάζει μικρές, απρόβλεπτες, ευχάριστες εκπλήξεις!!!
Λίγες ώρες πριν, βρισκόμουν στα μαγευτικά Γιάννενα, σε ένα ταξίδι αστραπή με όλη την οικογένεια για να δούμε αγαπημένους φίλους! Σε μια άλλη ανάρτηση θα σας πω περισσότερα...

Για την ώρα όμως θα ήθελα να σας δείξω ένα κολλιεδάκι το οποίο μου αρέσει τόσο πολύ!!!

Και θυμάστε τι σας έλεγα; εδώ

Ε! λοιπόν το φόρεσα στα μουλωχτά και κορίτσια να σας πω κάτι... Νομίζω πως μου άρεσε λιγάκι!
Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω δείχνει τόσο ντελικάτο στο λαιμό, ακόμα και για μένα!!!
Φιλιά πολλά!

Τα αγαπημένα Mary Jane

Λατρεύω αυτά τα παπούτσια, ακόμα κι εγώ που κοντεύω τα 35, έχω ένα ζευγάρι δερμάτινα!
Και να σας πω κι ένα μυστικό; Είναι και τα καλά μου, μιας και ουδέποτε φόρεσα τακούνια... Ούτε καν στον γάμο μου!!!

Τα γνήσια Mary Jane παπούτσια, τα οποία εμφανίστηκαν στις αρχές του 1900 στην Αμερική, φορέθηκαν αρχικά από νεαρά κορίτσια. Ήταν χαμηλά, με στρογγυλεμένη μύτη και λουράκι πάνω από το κουτουπιέ. Και είμαι σίγουρη πως όλες σας κάποια στιγμή φορέσατε τέτοια. Για θυμηθείτε... τα μαύρα, καλά λουστρίνια!!!
Όμως γιατί τα λένε Mary Jane και από που πήραν το όνομά τους;

Μια γρήγορη αναζήτηση στο δίκτυο, μου έλυσε την απορία!
Η Mary Jane είναι σκίτσο στο comic Buster Brown (1902) του Richard Felton Outcault.
Ένα έμπορος παπουτσιών αγόρασε τα δικαιώματα για το όνομα Buster Brown και το 1904 βγήκαν στην αγορά τα πρώτα Mary Jane.

Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί, τα υλικά και η μόδα άλλαξαν, αλλά η διαχρονική τους αξία παρέμεινε!

Λατρεύω Mary Jane κι αφήνω το καλοκαίρι με αυτά τα mini τυρκουάζ, βαμβακερά!

Καλό Φθινόπωρο γειτονίτσα!!! :)

Ώρα για κολλιεδάκια

Μετά τις πολύπαθες διακοπές μας εδώ και εδώ ήρθε η ώρα να σας δείξω τι έκανα όταν προσπαθούσα να αποφορτίσω την ένταση της μέρας.
Τα βράδια, κι ενώ η θερμοκρασία έπεφτε αισθητά, μαζί με τους γρύλλους έβγαιναν στην επιφάνεια και οι χάντρες μου!

Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά θεωρώ αυτό το hobby ολίγον τι καλοκαιρινό. Βέβαια θα μου πείτε, πως το χρώμα δεν θα το έλεγες και τόσο καλοκαιρινό. Μη με παρεξηγείτε, μάλλον θα ήταν της διάθεσής μου. :(
Καμιά φορά, που έκανα και κανένα λάθος νευρίαζα με τον εαυτό μου, που έπρεπε να ξηλώσω μία μία τις χαντρούλες, αλλά χαλάλι για το αποτέλεσμα...

Το πιο αστείο απ' όλα, είναι ότι ουδέποτε έχω φορέσει κοσμήματα. Μόνο εκεί κάπου στα Λυκειακά χρόνια που είχα πάθει ψύχωση με τα δερμάτινα βραχιόλια, σαν αυτά που φτιάχνει το Κατερινάκι εδώ, αλλά μεχρι εκεί.
Μου αρέσει να τα θαυμάζω στους άλλους αλλά όχι σε εμένα. Μάλλον ποτέ δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα αυτό το είδος "στολίσματος" και συνήθισα το εαυτό μου "σκέτο".
Φανταστείτε πως την πρώτη μου δουλειά στα 18 την πήρα γι' αυτό το λόγο(!) Δούλεψα σε μια οικογενειακή επιχείρηση χονδρικής με χρυσά/ασημένια κοσμήματα και πρώτες ύλες κι επειδή οι υπάλληλοι κάπου κάπου άπλωναν το χεράκι τους λίγο παραπάνω, τα αφεντικά πλέον δεχόντουσαν δυναμικό μόνο από γνωστούς και όχι με βιογραφικό και όσο λιγότερα κοσμήματα φόραγες τόσο το καλύτερο. Αν θέλετε, πιστέψτε το!

Πάντως και στο κιούπι δείχνει θαυμάσιο. Τι λέτε κι εσείς;
Μακάρι μια μέρα να βρει έναν ωραίο γυναικείο λαιμό για να μην μείνει παραπονεμένο.
Φιλιά πολλά και καλό σας ξημέρωμα!

Καλώς σας βρήκα και πάλι! (Μέρος β')

Μετά το πρώτο μέρος των διακοπών μας, έχω και συνέχεια!
Φεύγοντας από την Αργαλαστή, τα βήματά μας μας οδήγησαν στους πρόποδες της Οίτης και στη ζεστή αγκαλιά της Ευδοκίας και της μαμάς Έλλης.
Αν και έχω ξαναβρεθεί αρκετές φορές στην Υπάτη, αυτή τη φορά γνώρισα πιο λεπτομερώς την πλούσια και πολύχρονη ιστορία της.

Στην είσοδό της, συναντάς έναν πανέμορφο καταρράκτη... σήμα κατατεθέν του χωριού!

 

Συναντάς ένα πρώην μάχιμο τανκ... (μακριά από εμάς!)

Και ένα σχετικά πρόσφατο μνημείο για την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς. Η Ευδοκία πολύ νευριασμένη, μου το παρομοίασε με ένα συρραπτικό. Ο γλύπτης όμως σίγουρα κάτι άλλο θα είχε στο μυαλό του. Δεν έμαθα ποτέ!

Στην Υπάτη λοιπόν βρεθήκαμε γιατί η νονά του Γιώργου μου, Ευδοκία μας κάλεσε να περάσουμε μαζί μια εβδομάδα. Τα πράγματα και οι καταστάσεις χαλάρωσαν πολύ. Η Ευδοκία με βοήθησε πολύ με τα παιδιά, η μαμά Έλλη δεν άφηνε να κουνήσω το δαχτυλάκι μου, εγώ είχα την παρέα τους και επιτέλους μετά από έναν μήνα και κάτι θα βλέπαμε τον μπαμπά μας και κυρίως τον σύζυγο Γιάννη!
Η Ευδοκία είχε ήδη φτιάξει το πρόγραμμα. Πρώτος σταθμός, το Βυζαντινό μουσείο Υπάτης!

 

Πριν προχωρήσουμε, να μην ξεχάσω να σας συστήσω την Ασπρούλα. Μια μικρή αδέσποτη σκυλίτσα, που πλέον έχει υιοθετηθεί και απολαμβάνει και επίσημα τις φροντίδες της οικογένειας. Είναι ήσυχη, ανεξάρτητη και πολύ πιστή.
Το μουσείο ήταν πολύ όμορφο! Είδαμε πολλά ψηφιδωτά και μια μεγάλη συλλογή από νομίσματα. Όλα έχουν έρθει στο φως από ανασκαφές που έγιναν στην Υπάτη και τις γύρω περιοχές.

 Και όταν βγήκαμε... η Ασπρούλα ακόμα εκεί. Περίμενε με υπομονή την αφεντικίνα της Ευδοκία!

 Και ιδού η απόδειξη ότι δεν έφευγε λεπτό από κοντά της! Κοιτάχτε την... πήρε και πόζα η άσπρο!!!

Αυτό που σκεφτόμουν σχετικά με την περιοχή, είναι ότι ενώ υπάρχουν βάσεις και υποδομές, ενώ είναι ένας τόπος με τόσο πλούσια ιστορία και η φύση σου προσφέρει ανεξάντλητες εικόνες, οι κάτοικοι του χωριού είναι λιγοστοί και ίσως δεν μπορούν ή ίσως παραιτήθηκαν από την ιδέα να αναδείξουν το μεγαλείο του. Και είναι κρίμα αφού πρόκειται για ένα σπουδαίο χωριό!
Ίσως όμως να είναι καλύτερα έτσι. Όταν ανακατέψεις τη θάλασσα, το νερό θολώνει!
Επόμενη στάση η ιστορική Μονή Αγάθωνος. Έχει χτιστεί τον 15ο αιώνα και είναι ναός αφιερωμένος στην Παναγία. Στον περισσότερο κόσμο έγινε γνωστή το 2006 με αφορμή το σκήνωμα του Βησσαρίωνα, ενός καλόγερου της Μονής, που βρέθηκε αναλλοίωτο.
Χαίρομαι πολύ, που γνωρίζω τη Μονή πολύ πριν τον Βησσαρίωνα. Πρόκειται για έναν ευλογημένο τόπο, που μόλις βρεθείς εκεί ξεχνάς κάθε σκοτούρα. Η σωστή λέξη μάλλον είναι, γαληνεύεις! Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθώ εκεί κοντά και να μην το επισκεφτώ.

Σπουδαίο ρητό και τόσο επίκαιρο...
Τα πιτσιρίκια μου συνέχισαν να περνάνε υπέροχα. Ο Γιώργος κι αυτός πιο χαλαρός με την Αναστασία, υποδύθηκε τον καπετάν Φασαρία πάνω στο πλοίο του...

Ο οποίος έριχνε την άγκυρα και έδινε εντολές στον καπετάν Βοηθό...

Ο καπετάν Βοηθός όμως... πέρα βρέχει!

Και λίγο πριν τελειώσει ο Αύγουστος, λίγο πιο κάτω από το σπίτι της Ευδοκίας στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στολίστηκε ένας επιτάφιος για χάρη της Παναγίας της Προυσιώτισσας. Μπορεί να βρίσκεται στο Καρπενήσι όμως η ιστορία ξεκινάει από πολύ μακριά. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τον λόγο που τιμάνε την Παναγία στην Υπάτη.

Ο παπά Δημήτρης ταπεινός και απλός άνθρωπος. Έχω την εντύπωση πως με κοίταξε με μισό μάτι και λίγη αυστηρότητα. Με διαβεβαίωσαν όμως ότι είναι απόλυτα σωστός και κρατάει την κάθε παράδοση έτσι ώστε να μην ξεθωριάζει από τις μνήμες των ανθρώπων.

Κι εδώ, αν είχαμε το κεφάλι του παπά Δημήτρη στο πλάνο θα ήταν μια πολύ όμορφη φωτογραφία!!!
Παρεμπιπτόντως να ευχαριστήσω την Ευδοκία για τα πνευματικά δικαιώματα των φωτογραφιών όλης της ανάρτησης τα οποία και μου παραχώρησε. Δεν ξεχνάω ότι πήγε να σβήσει τις φωτογραφίες από τον υπολογιστή μου. Που και που τα κάνει αυτά, αλλά συνεχίζουμε να σε αγαπάμε Ευδοκία!!! :-)

Κι έτσι...
Το καλοκαίρι του 2012 φτάνει στο τέλος του. Με δυσκολίες και σκέψεις για το μέλλον αλλά και ανέλπιστα ευχάριστες στιγμές!
Όμως ο καθένας μας βιώνει ένα προσωπικό δράμα, είτε μεγάλο, είτε μικρό!
Εμένα επιτρέψτε μου να πω, πως δεν ήταν και το καλοκαίρι της ζωής μου!
Καλό σας βράδυ.

Καλώς σας βρήκα και πάλι! (Μέρος α')

Αχ! γλυκά μου κοριτσάκια, πόσο μου έλειψε η παρέα σας!
Σχεδόν δυο μήνες πέρασαν από τότε που τα είπαμε τελευταία φορά.
Μακάρι να είχατε ένα όμορφο και ξέγνοιαστο καλοκαίρι.

Οι διακοπές μας τέλειωσαν και πάντα, η μετάβαση από τα βουνά στην πόλη είναι δύσκολη. Παρόλο που ήταν δύσκολο καλοκαίρι, και μόνο που άπλωνα τη ματιά μου ως τον ορίζοντα, αυτό και μόνο βοηθούσε πολύ!
Η Αθήνα τόσο ίδια. Θα μας κουρδίσει σύντομα και θα μπούμε στον ρυθμό μας και στην καθημερινότητά μας.
Αυτό το καλοκαίρι είχε όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές με τα παιδάκια μου, είχε πολύ μοναξιά μακριά από τον Γιάννη λόγω υποχρεώσεων, είχε άγχος και αβεβαιότητα, είχε και πολλές άσχημες στιγμές, από αυτές που δεν θέλει κανείς να βιώνει :(  Με λίγα λόγια... Τα ζήσαμε όλα αυτό το καλοκαίρι και συνεχίζει!
Το γεγονός ότι τα δυο βλασταράκια μου περάσανε θαυμάσια, αυτό και μόνο με ικανοποιεί και συνεχίζει να μου δίνει δύναμη. Και μένα και του Γιάννη.
Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω.
Ένα από τα πιο σημαντικά, είναι ότι ο Γιώργος έμαθε επιτέλους να κάνει ποδήλατο (με τη βοήθεια της περήφανης μαμάς). Και μη νομίζετε πως ήταν και το πιο εύκολο πράγμα, αφού έβρισκε πιο εύκολο να ποδηλατεί προς τα πίσω και όχι μπροστά!

Και πέρα από τη μικρή ζήλεια που τρέφει για την αδελφή του, κάποιες στιγμές συνυπήρχαν αρμονικά και περνούσαν πολύ όμορφα!

Και στη θάλασσα όμως διαπρέψαμε!!!
Ήταν πολύ αστείος όταν άρχιζε να φοβάται αλλά να προσπαθεί αδέξια να το κρύψει σκαρφαλώνοντας πάνω μου!

Ανακάλυψα πως το χωριό μας έχει μακρά ιστορία!
Επίσης, ανακάλυψα πολλά πολλά σπίτια ακατοίκητα. Με στενοχώρησε το γεγονός πως κάποτε είχαν ζωή και τώρα μέρα με τη μέρα ο χρόνος τα φθείρει και τα ισοπεδώνει.

Ειδικά το συγκεκριμένο, σε αυτό το μπαλκονάκι έχει ημερομηνία κατασκευής το 1882!!!

Κι αυτό το τρελοκόριτσο... τι να πω!
Όταν δεν έτρωγε, εγώ έκαιγα θερμίδες κι εκείνη απλά έπαιρνε δύναμη. Εκεί που έλεγα πως θα τα αμολήσω στην εξοχή και δεν θα με νοιάζει τίποτα, όλα ανατράπηκαν όταν είδα πόσο επικίνδυνο είναι για την ηλικία της να κυκλοφορεί μόνη της σε ένα οικόπεδο δυόμιση στρεμμάτων. Σκαλιά ότι πρέπει για πτώσεις, ζωύφια που έβαζε στο στόμα της, εργαλεία και διάφορα χημικά στην αποθήκη του παππού, Ο Λούης ο σκύλος μας, σχεδόν δυό φορές όσο είναι η Αναστασία, που την έριχνε συνεχώς κάτω (όχι επίτηδες ο κακομοίρης). Όλα αυτά με κρατούσαν σε εγρήγορση.
Όταν λοιπόν η μικρή Αναστασία κοιμόταν (και δεν έτρωγε!), εμείς ξεκλέβαμε χρόνο για να δημιουργήσουμε!

 Κι εγώ σα μικρό παιδί που είμαι, σιγά μην άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη...

Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες, που εμένα μου φάνταζαν αιώνες μεν, αλλά ευχάριστοι δε!
Σχεδόν δυο μήνες μετά και οι διακοπές μας στην Αργαλαστή Πηλίου έφτασαν στο τέλος τους... (συνεχίζεται)